Kermazyt

Keramzyt jest to lekkie kruszywo budowlane wypalane z gliny ilastej w temp. ok. 1150 °C. Glina podczas spiekania znacznie powiększa swoja objętość tworząc porowate wnętrza „kulek”, które pokryte są twarda osłoną ceramiczną. Otrzymane kruszywo należy do materiałów niepalnych, obojętnych chemicznie, odpornych na wodę oraz działanie pleśni, grzybów i gryzoni. Posiada bardzo dobre parametry izolacji cieplnej. Obecnie ma szerokie zastosowanie w produkcji lekkich betonów oraz elementów drobno i wielkowymiarowych prefabrykowanych. Współczynnik przewodzenia ciepła dla keramzytu wynosi λ = 0,08 W / mK

PIR

Pir jest materiałem izolacyjnym wytworzonym na bazie poliuretanu. Cechuje się niskim współczynnikiem λ co umożliwia zastosowanie cieńszej warstwy ocieplenia. Dzięki zastosowaniu tości izolacji mamy ogromny wpływ na obciążenia mechaniczne konstrukcji. W konsekwencji zmniejsza się nośność całej konstrukcji. Użycie izolacji poliuretanowej powoduje obniżenie kosztów o 3,3% w ścianach wielowarstwowych.

Pir nie ma „wrogów” biologicznych i jest całkowicie odporny na działania gryzoni, grzybów, glonów, mchów i porostów. Płyty poliuretanowe Pir są odporne na czynniki chemiczne, na izolację nie działają destrukcyjnie rozpuszczalniki, plastykatory i oleje mineralne. W przypadku pożaru izolacja nie podtrzymuje spalania, dlatego spowalnia rozprzestrzenianie się ognia i zmniejsza ryzyko powtórnego zapłonu. Temperatura robocza -50 do +200 stopni Celsjusza.

Nanocement

Molekularne betony produkowane w technologii nano są światowymi rozwiązaniami inżynierii materiałowej, sięgającymi struktur atomowych. W betonach strukturalnych zostają przebudowane molekularne powiązania tradycyjnych materiałów budowlanych, nadając im nowe, szlachetne cechy. Są to zupełnie nowe tworzywa, tylko wyglądem przypominające tradycyjne betony. Na pierwszy rzut oka niczym się od nich nie różnią. Zachowują się jednak inaczej i wymagają innego sposobu postępowania. W odróżnieniu od innych domieszek, gdy NANOCEMENT zostaje dodany do mieszanki betonu, nie ma sposobu zidentyfkowania go jako innego składnika od tych, które występują w cemencie, a później w dojrzałym betonie. W rezultacie zachodzących reakcji chemicznych w betonie powstają trudno rozpuszczalne, nowe elementy, które wypełniają kapilary, pory i mikroszczeliny wiążąc przy tym wolne związki wapnia zawarte w betonach w nierozpuszczalne ciała stałe – żele. Zwykły beton zawiera około 70% makro i 30% mikroporów, a beton z dodatkiem nanocementu zawiera 97% mikro i 3% makroporów, co powoduje, że jest bardziej odporny na działanie wody i innych agresywnych cieczy. Sztucznie pomniejszona średnica porów tworzy molekularne sito, które jest nieprzepuszczalne dla dużych cząsteczek takich jak: woda pod ciśnieniem, deszczówka, kwasy organiczne, alkaloidy i tłuszcze.

Duża elastyczność molekularnej struktury, którą można modyfikować zależnie od zapotrzebowania technicznego, pozwala na łączenie betonu strukturalnego z innymi materiałami, szczególnie tymi, które z natury są porowate. Beton strukturalny może więc być mrozoodpornym betonem konstrukcyjnym o bardzo wielkiej wytrzymałości. Jest wodoodporny, chemoodporny oraz ze względu na swoją molekularną istotę, nie rozszerza się i nie kurczy przy zmianie temperatury, więc i nie pęka pod wpływem starzenia.